“Dat is wel de droom; om kinderen daarin inzicht te geven” – Jochem

Een bekende van me, die later mijn coördinator ging worden, sprak me aan: “Hey, ik heb wat leuks voor je! Ben je geïnteresseerd?” “Ja, natuurlijk”, zei Jochem. En voor hij het wist was hij deel van een organisatie die hij niet kende. “Maar dat is gelukkig helemaal goed gekomen!”

Mijn wil was te groot

Voordat Jochem (20) bij Present werkte, deed hij een studie. Hij stopte omdat hij deze toch niet zo leuk vond en ging een tussenjaar in. Halverwege dat jaar begon hij bij Present. “De organisatie sprak mij dusdanig aan en mijn wil om andere te helpen was te groot; ik moest wel trainee worden.” Jochem zag Present, in vergelijking met andere bijbaantjes, als een stapje hoger en een mogelijkheid om de wereld een stukje mooier te maken. “Anderen helpen brengt me veel rust en een goed gevoel, merk ik. Dit komt ook door de wetenschap dat je er echt levens mee verandert. Die ene dag dat je bij iemand aan het klussen bent of dat uurtje dat je een muurtje schildert, dat kan voor iemand echt een boost zijn om uit een leven van bijvoorbeeld armoede te komen.”

Mijn school is Present

“Tijdens mijn tijd bij Stichting Present ben ik veel bezig geweest met een het schrijven van een handleiding voor het project ‘Mijn school is Present’. Hier ben ik super trots op!” Jochem doet nu zelf ook de Pabo en dat sloot goed aan bij dit project. Terwijl hij die handleiding aan het maken was, heeft Jochem op zijn oude basisschool dit principe voor het eerst mogen introduceren. “Ik heb een pitch hierover mogen geven en het gesprek mogen leiden over wat ‘Mijn school is Present’ is. Dat was wel een van de mooiste momenten. Het is fijn dat je ze een stapje verder kan helpen in hun manier van onderwijs zodat de kinderen die daar nu zitten kans krijgen meer van henzelf te laten zien binnen de maatschappij. Ik vind het heel gaaf om te zien dat de wereld zich zo ontwikkeld.”

Een dag bij Present

Elke dinsdag had Jochem gepland voor Stichting Present. Hij begon om 9 uur en bleef zolang als hij nog wat kon doen. Soms werkte hij tot 2 uur, soms tot 5 uur. Dat verschilde per week. “Daarnaast volgde ik trainingen. Wanneer die waren, was ik er eigenlijk altijd. Daar maakte ik altijd tijd voor vrij, dus die kwamen daar nog bij.” Jochem’s coördinator was er ook altijd op dinsdag. Ze waren de meeste van de tijd bezig met het matchen van projecten. “Een groep of vrijwilliger meldde zich dan aan en een hulpvraag kwam binnen. Wij matchten dan vraag en aanbod.” Ook zocht hij dan een begeleider voor een project erbij. Dan zat de dinsdag er vaak alweer op.

Open blik

Toen Jochem bij Present kwam, was hij, zoals hij zelf zegt, iemand die snel opgaf wanneer hij iets niet leuk vond. “Ik dacht dan: zo is het goed, laat maar lopen. Maar ik leerde al snel dat als je een stapje verder gaat, je een zo veel mooier resultaat neer kunt zetten.” Dit ervaarde hij ook tijdens het maken en uitvoeren van ‘Mijn school is Present’. Volgens Jochem is het belangrijk om een open blik te hebben richting de traineeship van Present. “Ik wilde alles doen wat nodig was en dit was zeg maar echt iets waar ik voor wilde gaan en het maximale eruit wilde halen. Mijn coördinator heeft mij daarbij echt wel goed goed geholpen. We klikten goed en hij gaf me veel keuzes.”

Begrip en respect

We vroegen Jochem of hij nog anders keek naar de samenleving. “Zeker! Zeker! Dat komt deels doordat ik zie hoeveel problemen er zijn omdat bij mij de hulpvragen binnen kwamen.” Jochem kreeg ook een training over armoede. “Hierdoor heb ik wel veel meer ook respect gekregen voor mensen die in de problematiek zitten en ik heb ze beter leren begrijpen. Als ik mensen in problemen zag dacht ik eerder zoiets als ‘doe er dan wat aan als je zo leeft’. Nu denk ik meer ‘oh maar wat kan ik doen om je te helpen en eruit te komen’.” Jochem merkt dat hij anders naar mensen kijkt, met zijn eigen blik. Zijn openheid naar anderen is veranderd. “Als ik merk dat iemand ergens mee zit, vraag ik nu door of vraag ik wat ik voor hem of haar kan doen. Ik ben meer mensgericht dan veroordelend over andermans problemen.” Ook heeft Jochem echt ervaren dat hij andere mensen een nieuwere, positieve kijk kan geven op de samenleving. “Zo kan het dus ook, zo lukt het dus ook.”

Alleen maar gave mensen

Jochem geeft aan dat je als trainee bij Present veel gave mensen ontmoet. “Je leert jezelf ook heel erg kennen, dus dat jij ook heel gaaf bent. Je ontmoet ook heel veel mensen die zichzelf nog niet zo gaaf vinden maar die eigenlijk ook heel gaaf zijn!” Volgens Jochem kom je die laatste tegen als je projecten gaat doen. “Zij zitten in situaties en die vinden dat zelf ook heel stom dat ze daarin in zitten.” Jochem geeft aan dat je veel andere mensen leert kennen; hun verleden, karakters en hun drive. “Ook vind ik het bijzonder om te zien dat er zo veel verschillende mensen samen werken aan hetzelfde. We willen allemaal hetzelfde; namelijk er zijn voor een ander. Het beeld van diversiteit maar toch eenheid.”

De droom

Jochem is dus momenteel bezig met de Pabo. “Ik droom ervan om een klas te laten kennismaken met wat er mogelijk is om er voor elkaar te zijn. Dus dat betekent binnen een klas hoe gaan we met elkaar om, hoe houden we rekening met elkaar. Maar ook buiten de school, dus wat nou als jij een oude meneer ziet die probeert over te steken, wat doe je dan? Als jij iemand ziet die bladeren aan het harken is, wat doe je dan?” Hij wil zijn toekomstige leerlingen laten kijken naar de maatschappij hoe die nu is en wat kunnen wij als klas doen om dat te verbeteren. Ook zou hij best af en toe een project doen met Present met zijn klas. “Dat is wel een droom van mij. De kinderen laten inzien ‘kijk, zo doen we het op school’, maar ‘zó doen we het ook in de maatschappij’. We zijn er voor elkaar.”